In 2011 werd Berkdijk-Blauw Wit’81 gewonnen (of juist verloren) door ‘pastoors’ en een paranormale sessie
Blauw Wit’81 en Berkdijk komen elkaar vanavond weer tegen. En als dat duel op het programma staat, komt meestal ook de ontmoeting in maart 2011 weer voorbij. Waarom? Berkdijk lastte een paranormale sessie in om te helpen tegen de vele blessures, en Blauw Wit’81 had ‘pastoors’ langs de lijn om dat met wijwater weer ongedaan te maken. ,,Blij dat ik het heb meegemaakt.”
Terug naar 2011. Berkdijk staat er beroerd voor. Te wijten aan een waslijst aan hardnekkige blessures. Zo heeft Ruud Verduyn, boegbeeld destijds van de rood-zwarten, heel veel last van zijn linkervoet. ,,Ze konden mij altijd opstellen, was ‘knoeperthard’ voor mezelf”, zegt de 55-jarige Kaatsheuvelnaar nu. ,,Maar dit was niet te harden, alsof er kiezelstenen in mijn linkerschoen zaten. Ik kon maar amper op dat been staan. Pas later kwamen ze erachter dat het hielspoor was.” Al die fysieke ellende leidde ertoe dat Berkdijk zou degraderen. Of er moest iets heel raars gebeuren.
Op dinsdag 22 maart, na de training, zitten in de kantine alle spelers in een kring. Ervoor Anja Reijns, paranormaal begaafd. Te danken aan de schrijver van dit artikel. ,,Kees ken ik goed, hij schreef commerciële stukjes over mijn bedrijf. Hij had me gebeld of ik mensen met zware blessures kon helpen. Ja dus, toen is dat balletje gaan rollen.”
‘Baat het niet, dan schaadt het niet’
Voordat het zover komt, moet Regi Essed, trainer van Berkdijk, er fiducie inzien. In eerste instantie heeft de Tilburger een bijzondere voorstelling van zaken over de sessie – ‘Moeten wij met die mevrouw onder de douche?’ –, maar hij stemt toe. Verduyn: ,,Hij had het ons gevraagd. Wij zagen het wel zitten: baat het niet, dan schaadt niet. Je moet toch wat?”
Die avond is er wel degelijk scepsis. Reijns (62): ,,Toen ik mijn introductiepraatje hield, zaten ze allemaal met de handen over elkaar. Met het idee: het zal wel.”
Als ze een speler vraagt voor een behandeling steekt Ruud zijn hand op. In eerste instantie klinkt er luid gelach als Ruud bij draaiende bewegingen boven zijn hoofd roept dat-ie ‘geen paus hoeft te worden’. Maar dat verandert allengs. ,,Ik voelde een warme gloed door mijn lichaam gaan, van top tot teen. Dat was heel apart”, herinnert hij zich nog maar al te goed. ,,Zonder dat ik iets aan Anja had verteld, vond ze mijn zwakke plek. Het leek wel of die voet in brand stond.”
‘Een godswonder’
Reijns: ,,Met mijn handen scan ik het lichaam, voel ik het in. Ik heb de gave om energie te geven daar waar het nodig is.” Verduyn: ,,Ik voelde niks meer, huppelde door de kantine. Er was een godswonder gebeurd. Toen was iedereen om.” De sessie is een groot succes, iedereen staat er versteld van. Er ontstaat nieuwe hoop: zondag gaan we die negatieve spiraal doorbreken. Anja: ,,Mooi om te zien dat terughoudendheid veranderde in enthousiasme. Ik heb ervan genoten.”
Op vrijdag verschijnt er een verhaal in deze krant. Blauw Wit’81 anticipeert er zondag 27 maart op. Verduyn, die vanavond als assistent-scheidsrechter de derby volgt: ,,Die kwamen met twee als pastoor verklede figuren het veld op, een bak met wijwater en een kwast erbij. Met het idee: wat jullie kunnen, kunnen wij beter.” En dat blijkt, Berkdijk gaat met 0-4 onderuit. Verduyn doet niet meer mee: ,,Nog te veel last.”
Energie
Ook Anja Reijns is er samen met haar assistent Monique Schimmer bij. ,,Dat je verliest, daar kan ik niks aan doen. Ik kan een individu helpen met mijn energie, maar niet een wedstrijd beïnvloeden.” Dat is maar goed ook, het zou de dood in de pot van het voetbal en de sport in het algemeen zijn.
Verduyn speelt dat seizoen nog maar één wedstrijd, de allerlaatste. Toen was het verdict over de bewoners van sportpark De Kegelaar al uitgesproken: Berkdijk is gedegradeerd naar de kelder van het zondagvoetbal. Wat is gebleven? Een mooi verhaal. ,,Zeker”, zegt Verduyn. ,,Blij dat ik het heb meegemaakt. We hebben het er nog weleens over.”
